Kada je 1993. godine objavio knjigu Metla za po kuću, Miroslav Cera Mihailović je došao na teren koji je, u srpskoj književnosti, dugo i sistematično osvajan, a i on sam je za stupanje u taj prostor imao sva potrebna iskustva, pošto je već objavio nekoliko knjiga pesama i stekao ugled pesnika koji, uz intimno-ispovednu dimenziju lirskog govora, uz osvetljavanje onoga što je sadržano u drami jedinke koja prolazi kroz život i svet, veliku pažnju posvećuje i svemu onome što obrazuje socijalni okvir ljudske egzistencije, a što se može označiti i kao prilike u kojima pojedinac živi, sa kojima se svakodnevno suočava i prema kojima najčešće uspostavlja kritički odnos, ponekad doveden na samu granicu tzv. društvene satire. Naime, polazeći u koncipiranju svog modela lirskog govora od onih pretpostavki pesničkog modernizma koje, uz sve drugo, podrazumevaju i potrebu da se svaka sudbina, pa i sudbina pesnika, postavi u jedan socijalno-politički okvir, koji mora biti toliko konkretizovan da ga čitalac jasno raspozna, ali i da vidi razloge nezadovoljstva koje pesmu dominantno obeležava, Miroslav Cera Mihailović je pokazao da spada u pesnike koji vole da u svoj pesnički govor uključuju i kritičke tonove, a, mestimično, i eksplicitno satiričan pristup  tematici.