U istoriji srpske nauke o književnosti Ljubomir Nedić zauzima vrlo visoko mesto, pošto je, uz Bogdana Popovića, jedini srpski književni kritičar koji je imao celovit sistem književnoteorijskih stavova. A taj sistem je podrazumevao onaj oblik tumačenja književnosti koji je, znatno kasnije, dobio naziv imanentno proučavanje književnosti i postao osnovni oblik tumačenja književnosti u XX veku. Uprkos toj činjenici, kao i uprkos okolnosti da je Nedić jedan od najboljih srpskih književnih kritičara, sve do monografije Milana Aleksića nije bilo ozbiljnih osvrta na sve vidove njegove književnonaučne delatnosti ( teorija književnosti, književna kritika, urednički rad u časopisu „Srpski pregled“). Pisana na osnovu dobrog poznavanja  delaLjubomira Nedića, knjiga Milana Aleksića donosi pouzdanu ocenu značajaNedićvog dela za srpsku nauku o književnosti, jednako kao što nam ona omogućava da Ljubomira Nedića sagledamo i u široj perspektivi, u kontekstu razvoja nauke o književnosti od kraja XIX veka do naših dana.