I u romanu „Plava kapija“ Radovan Beli Marković zbivanja smešta u dobro poznati okvir, stavljajući u prvi plan selo Ćelije i njegove žitelje i preuzimajući iz prethodnih romana i niz likova i mnoštvo fabularnih niti. Zahvaljujući tome, čitalac od prve rečenice ima utisak da se našao u dobro poznatom i odavno mu već toliko bliskom svetu. Pričajući ovoga puta priču o onom obliku lepote koji je podesan da postane simbol svega što može biti uzvišeno, smešteno iznad običnog i svakodnevnog, čoveku lako dostupnog sveta stvari i pojava, Beli Marković je dodatno relativizovao granice između ovog i onog sveta, prošlosti i sadašnjosti. Zato se u ovom romanu tako prirodno mešaju vidljivo i nevidljivo, istorijsko i
svakodnevno, književno i empirijsko gradivo, pošto je osnovni razlog za čudesne preplete sadržaja tih naoko razdvojenih sfera potreba da se otkrije kako nastaje čovekova
potreba da u jednoj stvari vidi nešto što je i toliko veliko i tako lepo da mora da se posmatra kao rezime svakog dubljeg poimanja same ljudske sudbine. Pripovedajući jedinstvenim jezikom, krećući se kroz jedan neobični svet u kome poznati književni junaci i obični ljudi privlače jednaku pažnju i igraju jednako važne uloge, Radovan
Beli Marković je u „Plavoj kapiji“ dao još jedan dokaz svog vrlo visokog književnog majstorstva.