Prozni prvenac Dimitrija Tadića tematski je fokusiran pre svega na deskripciju stvarnih ili domaštajnih vrtova. Iako u prvi mah ovakav izbor deluje neobično, on u sebi krije mnoštvo simboličkih slojeva i vrlo je konksekventan izbor jednog vizuelnog umetnika koji u vrtu vidi analogon umetničkog dela. Vrt je po definiciji ograničen i pravilno uređen prirodni prostor zasađen raznovrsnim, brižljivo negovanim biljem. Po Jungu, vrt nije samo puki erotski simbol (ženskog) tela, koje krije rajski vrt, već kao ograđen i oplemenjen prostor, on nadilazi profano zemljište i postaje stvaralački povlašćen, gotovo sveti prostor temenos. On je za autora jedno od vrhunskih dostignuća ljudske kulture – trijumf civilizacije nad sirovošću prirode, ali i zaštićeno mesto unutar civilizacije, mesto ograđeno zidovima koji štiti unutrašnji sadržaj, cveće i biljke koji se gaji, odnosno najdragocenije unutrašnje bogatstvo. Rukovođen ovakvim smernicama Tadić je napisao delo koje je prirodni most između književnosti i vizuelnih umetnosti.