Razmatranje Hegelove filozofije u ovoj knjizi se vraća na doslovne formulacije i figure njegove pravno-političke teorije i koncentriše se na problematiku odnosa prava i istorije uzimajući u obzir konstitutivnu ulogu nasilja pri svakom institucionalizovanju nacionalnog, internacionalnog ili supranacionalnog preoblikovanja i zasnivanja prava.
Autor insistira na postojanju dijalektičkog jaza prisutnog u Hegelovom isticanju razlike između ispunjenja slobode u državi kao političkoj realizaciji slobode građanina i u filozofskom znanju koje je konstitutivno za svetsku istoriju: pojam apsolutne slobode pokazuje u istoriji svoju silu razaranja/uspostavljanja i predstavlja ono duboko istorično na pojmu filozofije. Uvek je data razlika između života i partikularnih formi utemeljenja prava koje taj život istorijski preuzima. Knjiga ukazuje na granicu svakog pokušaja da se na pravu zasnuje celokupnost, konačnost i promenljivost ljudskih potreba. Kao veliki logičar žrtve, Hegel upravo pojmom žrtve povezuje istoričnost duha sa tragedijom, granicom prava, mogućnošću politike, tamnom stranom istorije i samom filozofijom