Novom knjigom sabranih studija i ogleda „Srpski pisci prošlog i sadašnjeg vremana“, koja se preporučuje za objavljivanje, Mladen Vesković pokazuje ne samo širinu svojih tematskih i problemskih preokupacija, nego predočava i sposobnost saobražavanja izabranom analitičkom predmetu, bez čega zapravo i nije moguće uspostaviti odgovarajući, individualno prepoznatljiv model kritičkog čitanja. Moderna književnokritička misao odavno prati opšte tendencije u gotovo svim spekulativnim disciplinama, jednom rečju, postaje sve više uskostručno specijalistička, i po pravilu je, u tim globalnim procedurama partikularizacije, teško održati perspektivu koja književnost vidi ne kao skup različitih, istorijski zadatih, pa onda postepeno menjanih poetika i tipova iskaza, nego, pre i posle svega, kao celinu umetničkih dokumenata akumuliranih u vremenu. Većina današnjih književnih kritičara i tumača književnosti ima svoje strogo omeđeno istraživačko polje, što je i razumljivo, ima li se na umu nepreglednost književne prakse, kako u istoriji kulture tako i u našoj neposrednoj savremenosti. Ređi je slučaj, upravo kao na primeru knjige „Srpski pisci prošlog i sadašnjeg vreman“ Mladena Veskovića, da tumač književnosti iskaže podjednak interes za književne fenomene različitog tipa, različite problematike i različitog vremena nastanka. Pobediti, odnosno harmonizovati tu različitost znači videti književnost kao jedinstven vid emanacije kreativnog duha, ispoljenog u individualno neponovljivim vidovima.