Knjiga pesama (詩經: Šī’Đīng)je najstarija kineska antologija poezije, koja obuhvata 305 pesama različite dužine, datiranih uglavnom između XI i VII veka pre Hrista, sastavljenih većinom u četvorosložnom stihu. Po tradiciji za konačnog redaktora zbirke smatran je Konfucije (孔子: ‘KǒngCǐ’; 551–479. p. n. e.), o kome se kaže da je radeći na materijalu od oko tri hiljade pesama sastavio sadašnju kompilaciju od 305 pesama, ali ovakvu tvrdnjuje nemoguće istorijski dokazati.

Knjiga pesama predstavlja jedno od najznačajnijih ostvarenja kineske književnosti, sa dalekosežnim uticajem na njen dalji razvoj, pri čemu Knjiga pesama zauzima počasno mesto u konfucijanskom kanonu od Pet knjiga (五經: VǔĐīng), predstavljajući jedino poetsko delo u njemu.Strukturno, Knjiga pesama podeljena je na tri glavna dela: zbirka Napeva (風: féng), koja sadrži sakupljene pesme iz raznih oblasnih država pod vrhovnim suverenitetom drevne dinastije Džōu (周; 1046–256. p. n. e.), gde su predstavljeni glasovi svih slojeva tadašnjeg društva: zbirka Spevova (雅: jǎ), koja tematski obuhvata pesme koje se bave počecima dinastije Džōu sa njenim političko-idejnim i religioznim temeljima, gde prisustvuju i manji epski ciklusi i zbirkaSlavopeva (頌: sòng), sastavljena iz religioznih himni, najčešće posvećenih kraljevskim precima, pevanih pri obrednom životu dinastije Džōu, koje predstavljaju najstariji deo antologije, a za neke od njih se tvrdi da potiču čak iz prethodne dinastije Šāng (商; circa 1600–1046 p. n. e). Otuda, pored svoje umetničke vrednosti Knjiga pesama je takođe smatrana za prvoklasni istorijski izvor za epohu u čijem okviru je nastala. Čak što više,po konfucijanskimshvatanjima, Knjigapesamadobija status glavnog „pedagoga“ ljudske ličnosti u društvu, jer premaKonfuciju:

Pesme u Knjizi pesama, a ima ih trista, sve se mogu opisati jednom rečenicom: „Bez ijedne zle misli!“

(Izrečenja 2:2)